Sibiu, 26-7-2022
Red Bull Romanaics, Prolog day!
Gisteren hebben we met zijn allen de obstakels van de proloog zeker 10 keer gelopen en heel professioneel beoordeeld. 😬 Alle lijnen, mogelijkheden en opties zijn besproken. Dit terwijl je bij voorbaat al weet dat het toch anders loopt omdat er een motor of een rijder in de weg ligt, je zelf in de weg ligt voor een ander, of gewoon omdat je helemaal kapot bent omdat het soms even niet lukt.
Aan de voorbereiding lag het niet. Lekker gegeten en een dikke ambachtelijke tiramisu ijs na. Vannacht om 4 uur klaarwakker. Dit na de proloog al zeker een keer of 10 gereden te hebben terwijl ik mijn ogen dicht had, iets met spanning? Toen maar muziek aangezet en nog even dommelen. 😴
Half 8 naar de start. Camelbag even meegenomen om zo nu en dan even een slok water te kunnen nemen. Voel ineens m’n rug nat worden, Camelbag lek, lek(ker) dan…
Gelukkig wil Casper, chauffeur/monteur/psycholoog/cameraman/steun en toeverlaat (niet per se in die volgorde trouwens) de natte tas wel ff bij zich houden.
Ik barst van de spanning en de adrenaline. 26 keer de struiken water gegeven. Even wat muziek aangezet om tot rust te komen (da Tweakaz voor de kenners… 😬 )
Al 2 dagen waren we aan het dubben of we de eerste bomen zouden springen. Opritje, iets meer dan een motorlengte tussenruimte, boom, 30/40cm tussenruimte en dan weer een boom. Kwartier voor de start besloten dat het dubben klaar moest zijn, springen die handel. Als het een tafel was, of er lag zand tussen de stammen springt iedereen het fluitend, zit dus vooral tussen de oren.
Dan is het moment daar, in de rij gaan staan om te mogen starten.
Fijn is dat Martin van Blueberryhill Enduro er altijd om je aan te moedigen en je even los te maken (lees: Hij geeft je een paar gruwelijke hengsten op je schouder en schreeuwt GAAAAAASGASGASGAS in je oor 😛 )
5, 4, 3, 2, 1, GO!
Hop, over eerste boompie, iets aanzetten, beide dubbeltjes gesprongen en het gaat soepel!
Houten balken voor de zekerheid ff gelopen. Al met al kom ik de proloog redelijk zonder kleerscheuren door. 2 kleine valletjes. 1 op de grote vrachtwagenbanden. Ik lig onder de motor maar kan hem met mijn been omhoog drukken en op 1 of andere manier zo overpakken. Rustig aan en door. Door de stenen, houten schansen en kleine obstakels met banden gaat lekker.
Dan de bandenbak -> liggende vrachtwagenbanden, nog nooit gedaan. Ik duik er rustig in, in de tweede versnelling, kom tot iets voor de helft. Mijn voorband hapt en ik lig. Ff rommelen om weer op gang te komen en rustig door. Laatste schans en het zit er alweer op!
Tijd: 4 minuten en 34 seconden, SU-PER happy mee.
Martin is er meteen voor een diepte interview. Ik was erg tevreden en riep “Mwaaaah, misschien zit een finaletje er wel in. (de eerste 35 gaan naar de finale, ik had P129...
Helemaal kansloos natuurlijk, maar he, laat mij ff happy zijn…)
2 wel aardige filmpjes (thanks Marieke en Casper, chauffeur/monteur/psycholoog/cameraman/steun en toeverlaat (niet per se in die volgorde trouwens)
De andere mannen van het "NILS DUWAKO DMF Dietvorst Braas Allround Service Scheperswijk Bloemen BosY High Voltage support" (pakkend naampje trouwens) zijn de proloog ook goed en heelhuids doorgekomen, helemaal super dus.
Achteraf bleek de camelbag trouwens niet lek. Casper, chauffeur/monteur/psycholoog/cameraman/steun en toeverlaat (niet per se in die volgorde trouwens), had er ff naar gekeken, O-ring van de dop zat niet goed…
Motoren naar de service gebracht en achteraf bleek dat ik nog veel sneller had gekund.
Oude voorband, oude achterband (dat wist ik) en zo’n beetje de hele motor zat los aan de voorkant… Okeeeeee, fijn dat er service is! 😎 Thanks Rienk Tuinstra!
Morgen Offroad Day 1! 109 kilometer in de Carpatian Mountains, zin in!
Tot morgen! (als er tijd is…)
Sibiu, 27-7-2022
Red Bull Romanaics, Offroad day 1.
Korte samenvatting: Tering wat zwaar, nog nooit zo'n zware dag op de motor gehad.
Wekker half 5.
Start 8:21. Ik mocht als eerste van ons vieren starten. Ochtend ging lekker. Mooie track, hier en daar een klim maar goed te doen, Om 11 uur was ik bij t servicepunt.
Verlies best een aantal keren iedere keer seconde of 20. Ik heb een inzetbril in mn crossbril, anders zie ik geen steek. Maar wanneer ik even aan de bak moet beslaat die. Dus, ff stoppen, bril ff naar beneden, aan de bak, stoppen en bril weer op. Maakt op zich niet uit, wereldkampioen ga ik toch niet worden, maar toch.
Dan maak ik een dom foutje en rij naast het smalle paadje. Sta anderhalve meter lager op een steile helling. Alleen proberen omhoog betekend waarschijnlijk alleen maar lager zakken. Komt er een motor aan, ik roep m en vraag m AUB te helpen. Aaaaah, nederlander. Het is Artur, uit het team van Blueberryhill. Hij helpt me en een andere achterliggen trekt de achterkant nog ff het pad op, mijn helden van de dag. Arthur rijdt weg en ik hoor hem roepen: Vanavond krijg ik biertje, komt zeker goed!
Bij het servicepunt ben ik nog fit, krijg van alles aangeboden. Colaatje erin, banaantje, drinkzak vullen en krijg weer op mn flikker. Voorwiellagers naar de klote, dat is niet van 1 dagje rijden...
Naja, monteur en Casper, chauffeur/monteur/psycholoog/cameraman/steun en toeverlaat (niet per se in die volgorde trouwens) doen topwerk en binnen 10 min oid zijn de voorwiellagers alweer gewisseld, TOP!
John is intussen ook al binnen, hij loopt op me in, geen probleem natuurlijk.
Pauze voorbij en doorrrrrrr. Prima route, zo nu en dan ff stevige klim maar gaat ok. Dan file. Staat zeker 30 man stil op een helling die in middels volledig gesloopt is en eigenlijk niet meer in onze klasse thuishoort in die staat. Maar ja, we moeten door. Per 4 man 1 motor over de wortels omhoog slepen, maar duurt lang en hop, daar is John, die heeft een klein gelukje met de file, want die lost door de samenwerking tussen de rijders vlot op (maar he, keertje mazzel, best lekker). John, ik en een pool/tsjech slepen elkaar omhoog en we kunnen verder. Inmiddels begin ik wel moe te worden. John is fitter en rijdt bij me weg. Als een ouwe opa rij ik door, ff bijkomen. Na een afdaling een blubberslootje en daar is john even aan t vechten geweest, ik rommel er gelukkig in 1 keer doorheen. John voorop en samen rijden we op. Af en toe ben ik hem ff kwijt, dan zie ik hem weer, gaat best.
Op een gegeven moment een tentje, zouden we er zijn? Tankstop hhmmmm, dat betend dat we er nog lang niet zijn... Naja, kalm an door en we zien wel. Drie kwartier later (of 5 minuten of anderhalf uur, geen idee) zien we in de verte een jeep staan en iemand zwaaien.
Yes, dat is Casper, chauffeur/monteur/psycholoog/cameraman/steun en toeverlaat (niet per se in die volgorde trouwens) denk ik, wel zijn er! Helaas, gewoon fanatieke roemenen.
Ok, dan gaan we maar weer door. Ik kom zo nu en dan wel weer in t ritme dus t gaat redelijk. Gelukkig ben ik niet alleen, mn voorvorkontluchter is nu ook stuk.. Dus iedere keer als ik inveer hoor ik m ff puffen. Wat wel super is, heb de hele dag een lekker nummer in mn hoofd, ondanks dat ik moe ben, dat helpt wel (bij mij iig).
In de verte zien we een mooie red bull boog, yes, de finish. Maar niet voordat we nog even door een grote natuurlijke keienbak heen mogen.
Casper, chauffeur/monteur/psycholoog/cameraman/steun en toeverlaat (niet per se in die volgorde trouwens), hoe kan het ook anders geeft aanwijzingen en sleept John en mij er doorheen. Letterlijk en figuurlijk.
Finish! eindelijk. Tijd voor pasta, ff liggen en heel veel drinken, ondanks dat ik overdag ook goed heb gedronken. John komt ff liefkozend bij me liggen en ik aai ff door zn haar, een nieuwe liefde ontstaat :P Ik heb de tortelduifjes even onzichtbaar gemaakt met mijn perfecte paint skills.
Start: 8:21
Finish: 14:52
Totale tijd inclusief klein half uurtje service: 6 uur en 31 minuten.
Resultaat: Lek, leeg, moe enz.
Het is nu 16:53 en sinds een kwartiertje hijg ik niet meer als een oud paard. Had mischien iets meer conditietraining moeten doen.
De andere rijders, Piet en Hans zijn ook binnen, dus het gehele "NILS DUWAKO DMF Dietvorst Braas Allround Service Scheperswijk Bloemen BosY High Voltage support" (pakkend naampje trouwens) is binnen!
In de service app word snel verteld wat er aan de motoren gedaan moet worden. 1 van onze rijders, ik zal niet zeggen dat het Piet is: Graag olie eruit en geen nieuwe olie meer erin :P
Spelfouten: jammer dan, Layout, ga maar ergens anders klagen. Zo ff eten en klaar maken voor de volgende dag.
Sibiu, 28-7-2022
Red Bull Romanaics, Offroad day 2.
Ff snel want vandaag was een hele lange dag, ongeveer 7,5 uur op de motor gezeten. Heel veel stenen en heel veel geitenpaden (alleen maar hobbels, weinig tot geen rustmomenten).
Ondanks dat vandaag een hele lange dag was voel ik me bij aankomst beter dan gisteren. Gisteren was ik he-le-maal leeg. Nu wel zo stijf als een hark, laatste uur regen en koud, niet goed voor de spiertjes.
Start was belachelijk. Keuze: doorwading van 60/70cm diep (misschien wel meer?) of er overheen springen met een klein schansje. Ik had geen zin om de hele dag met natte laarzen te rijden dus gesprongen, ging goed maar mn rug kreeg bij de landing wel een aardige kleun. 100 meter verder, een open riool met een bruggetje van 30cm breed en 10/15 (?) meter lang. Weer kans op een nat pak. Iemand ligt er al naast, fijn. Gelukkig gaat dit ook goed.
Ook aan de emancipatie gedacht vandaag. Als er rijders een beetje tobben op een stenenpad laat je die over t algemeen tobben tenzij ze er echt beroerd aan toe zijn. Dit keer een dame lekker laten tobben :P Zij hoorde hier echt niet thuis, had beter kunnen omdraaien.
Nu douchen en naar bed.
Geen rijfoto's vandaag dus foto van hoe de handen er aan toe zijn (niet zo best, kantoorhandjes he...)
Sibiu, 29-7-2022
Red Bull Romaniacs, Offroad dag 3.
Yes, dag 3 ook in the pocket!
Ik zit nu met John achterin de grote bus op een tuinstoel in de file, dus kan net zo goed ff verslagje typen. 1 probleem, laptop ligt in de bergruimte. Dus net over het tussenschot heen geklommen :P Erg fris is t hier trouwens niet, 2 paar stinkende laarzen en 1 sets nog meer stinkende kerels... Mooie hobby.
Maar eerst even nog een opwindende terugblik na het einde van dag 1. Ik ga ff douchen om het stof van me te wassen en bij het aanraken van het warme water staan mn tepels in brand!
Ik rij gewoon met een normaal t-shirt, blijkbaar is dat niet de beste keuze. Gelukkig mag ik van Hans een thermoshirt lenen, en na dag 2, en 3 geen last meer, thanks Hans!
Dan terug naar vandaag. Opstaan doet pijn, al-les is stram, zal mij benieuwen wat het gaat worden vandaag. Gisteren tegen heug en meug een bord patat én een bord pasta gegeten, energie aanvullen. Vanmorgen met moeite nog wat gebakken ei erin.
Gisteren moesten we door de regen nog 10km naar de paddock rijden, was koud. Toch stiekem wel leuk, was een weg met haarspeldbochten, ging best geinig (op een lekke band bleek achteraf... Lang leven de tubliss!).
Vanmorgen dezelfde weg terug omhoog, de start was op dezelfde plek als gisteren de finish. Was best fris, dus vanaf het punt waar we de GPS op hadden gepikt toch maar ff regenponcho aan. Was niet verkeerd, stopt mooi de wind.
Omdat er ook nog wat mist op komt zetten besluit ik van start te gaan met de poncho aan, domme zet. Binnen 10 minuten bloedheet en maak domme fouten waardoor ik direct tijd verlies. Ding uit en door. Ik denk dat ik sommigen het eerste uur zeker drie keer heb ingehaald, door domme fouten van mezelf. Maar, ik kom in mn ritme, kan goed de gang er in houden en begin rijders in te halen. Op een gegeven moment pik ik aan bij een nederlander die een minuut of 4/5 voor mij gestart is, gaat dus lekker. Vanmiddag vertelde hij mij dat hij er ff doorheen zat en dat hij weer in t ritme kwam door achter mij te rijden, mooi. Dan ff later een berghelling, zonder einde lijkt het wel. Op ik denk 300 meter hoger zie ik iemand stilstaan, en dat is bij lange na het einde niet. Aanzetten en fanatiek in drie begin ik. Alleen de helling bestaat uit een soort tableau's en dat kost snelheid, dus hup, terug naar 2. Inmiddels ben ik de stilgevallen rijder voorbij, veel succes, want om op die plek weer gang te krijg valt niet mee. Er lijkt geen eind aan te komen, manman, maar uiteindelijk boven en ik kan verder.
Zo gaat de ochtend goed, maar jongejonge, wat duurt het lang voordat we bij t servicepunt komen. Normaal ben ik niet van het vragen hoe ver het nog is want bij de Romaniacs is dat altijd valse hoop. Nu doe ik het toch bij een checkpoint: nog 8 km. Mooi! dan zijn we er bijna: FOUT!
Ik ga door en de kilometers tikken onder de wielen door, lekker. Bij een afdaling duikt mn voorwiel nog in een spoelgat, voorover eraf. Niks aan de hand, motor opbeuren en door denk ik. Fuck, koppelingshendel zo krom als een hoepel , maar niet afgebroken. Dus, gewoon door, dat komt bij het servicepunt wel.
Dan zie ik een bordje dat brons (onze klasse) zich afsplitst van Atom en Iron (de iets mindere goden). Dan weet je dat er wat zwaarder werk komt en dat blijkt wel, ellenlange afdalingen, de een nog steiler dan de ander (voorrem bijna maximaal ingeknepen, motor stationair proberen te laten rollen, heerlijk die motorrem van de viertakt, en tevens blijft dan het achterwiel redelijk in het juiste spoor. Ook continue nog bijremmen achter. Dit is echt zwaar voor je bovenbenen en armen). Op een gegeven moment zie ik John zelfs voor me, die is bijna 10 minuten eerder vertrokken, die ga ik ff pakken!
FOUT! Ik word overmoedig, probeer andere rijders te omzeilen door andere sporen te pakken en dat is gewoon dom. Ik kletter er twee keer stevig af, trekken, slepen, beuren en duwen... Zo dom, dat kost zoveel energie. Inmiddels is de drinkzak ook leeg, dus echt hoog tijd voor de pauze.
Gelukkig ben ik dan eindelijk op het servicepunt. Door de valpartij in het spoelgat is ook de tape die mn tere handjes moet beschermen opgerold, vervangen dus. Ik giet snel 2 cola erin, eet wat (superlekkere) rijst terwijl de monteurs de koppelingshendel vervangen, anderen mn drinkzak vullen en Hans, die fikst als een perfecte verpleegster nieuwe tape voor mn kantoorvuistjes.
De 20 minuten pauze is sneller voorbij dan gehoopt maar het is niet anders, DOOORRRR!
Ik ben moe... Het aanzetten van vanmorgen heeft zijn tol geëist. Ik besluit dat mijn zadel een luxe fauteuil gaat zijn deze middag en om krachten te sparen veel te zitten. Kalm aan gaat de cola en de rijst zijn werk doen en ik kikker wat op. Grappig, Atrhur, mijn poolse redder van dag 1 en ik komen elkaar regelmatig tegen. Dan is hij sneller, dan pak ik hem weer, zo zijn we lekker aan het stuivertje wisselen. Het moment is daar het moment dat de finish begint te lonken en vaak is er dan nog een smerig klimmetje ofzo. Ik stop en wacht even op Arthur. Rijden wij hem vandaag samen uit? vraag ik. Is goed zegt hij. Samen rijden we lekker door, gaat goed. Dan een klim schuin op de bergwand, met een vracht wortels. Kans is groot dat je wegglijdt en flink lager tot stilstand komt, zie dan maar omhoog te komen (ik sprak een paar engelsen, die hadden met zijn vieren een motor van 200 meter lager weer naar boven moeten slepen, dan ga je pas echt kapot.)
Arthur rijdt rustig op de boomwortels af, ik trek/rol zijn voorwiel en hij is er zo voorbij. Bij mij doet hij dezelfde truc en door. Verder geen heftige dingen meer meegemaakt, BINNEN! Met ongeveer 5 minuten over van de maximale te rijden 8 uur... Vandaag zijn er een hoop rijders uitgevallen. In principe heb ik de Romaniacs nu ook gefinisht want je mag 1 dag uitvallen/niet rijden. Uiteraard ga ik morgen gewoon mn best weer doen, schijnt de zwaarste dag van de week te worden. We gaan t zien...
Horloge van John heeft de hoogtemeters geregistreerd: om en nabij de 16.600!
Foto's: auw en kats verrot bij de finish. en de start in mn mooie blauwe poncho en overzichtje.
Sibiu 30-7-2022
Red Bull Romaniacs, Offroad dag 4.
Laatste dag, in principe ben ik al binnen want je mag 1 dag uitvallen. Uiteraard ga ik ook vandaag proberen uit te rijden.
Met de loop van de week lijkt het wel steeds beter te gaan, ik slaap wat beter, sta iets minder stram op. Maar zin om te rijden, mwah. Hoort er beetje bij denk ik.
Vandaag start iedereen vanuit de paddock in Sibiu, dan kwartiertje over de weg naar de daadwerkelijke start. Gisteren een hele lange en zware dag. Veel rijders niet binnen de maximale 8 uur rijtijd binnengekomen.
Volgens de briefing per mail gaat vandaag de meest technische dag worden, dat beloofd wat. Het begint fantastisch mooi, lijkt meer op een enduro. Mooi glooiende en snelle paden, omhoog en omlaag. Dan een blubbergat, kom er niet lekker door en heb daardoor geen snelheid voor een schuine grashelling. Een engelsman achter mij heeft hetzelfde probleem. Ik stel voor om hem omhoog te trekken en hij mij. Zo gezegd, zo gedaan. Met dit soort grappen merk ik echt dat ik te weinig gewerkt heb aan mijn conditie. Tijdens het rijden word ik best moe, maar ik ga niet stuk. Slepen aan een motor, dan ga ik echt kapot. Al met al staan we wat hoger op de schuine helling en de engelsman is er vandoor zoals besproken. Omdat ik moe ben loop ik nog flink te harken. Daar rijdt John voorbij. John was iets later gestart, hij heeft me te pakken en is dus lekker bezig.
Hehe, boven en weer door. De ochtend verloopt spoedig tot we het bos weer induiken, dan begint de ellende.
Schuine helling met boomwortels met daarachter een grote boomstronk. File van een man of 10-15 en groepjes die elkaar helpen. Achter hoor ik: Hey Yoeri, we're gonna team up. Dezelfde engelsman als net. Samen met nog een spanjaard trekken we de drie motoren over dit punt heen en weer ga ik een klein beetje dood. Na een paar minuten mogen we alweer. Daar zie ik ook Toon en Artur (mijn reddende engel/pool van woendag). Ik help hen even en nog 2 man en zo komen we hier over een lastige steile stenenpartij heen. Mijn accu gaat heel hard zo. Meteen weer een opstap van stenen. Hup, aanzetten in 2 en dan zou de motor zo omhoog moeten rollen. De motor rolt wel, alleen om in plaats van omhoog. Koppelingshendel krom en schakelpook afgebroken, mooi klote en ben er helemaal klaar mee. Overweeg serieus om naar beneden te rijden en op te geven, ik heb toch al 3 dagen gereden. Maar ik word omhoog geholpen en besluit de pook niet te vervangen. Ik rij redelijk achteraan en als de meesten je voorbij zijn heb je in het slechtste geval geen hulp meer voor de echt lastige stukken en heb je een probleem. Ik zet de motor met de hand in zn 2 en rij omhoog. Boven zie ik Toon en Artur staan. Artur zijn koplamp eraf en Toon is bezig met zijn tank/radiateurs, die hebben flinke klapper gemaakt denk ik. Blijkt wat anders, Toon zijn motor is heet. Blijkt een radiateurslang lek te zijn, die gaan ze vervangen. Eerder hadden we al gezegd dat we elkaar zouden helpen vandaag dus ik blijf wachten. Ondertussen gaat er naast ons een engelsman serieus over zijn nek, ik ben gelukkig niet de enige die stuk gaat tijdens het slepen.
Ik pak even de telefoon om door te geven aan het servicepunt van de problemen van Toon, zodat Martin die voor die mannen de service doet, ingelicht kan worden. Dan een soort Amber alert, weeralarm: Er kan heftig weer komen, geen reizen ondernemen. Lijkt een geschenk uit de hemel, want met een weeralarm zullen ze de rest van de race wel stil leggen. Nog ff naar t servicepunt en dat zit het erop.
He, daar hebben we Bart. Daar heb ik van de week ook al eens mee opgereden. Bart vraagt ff wat er aan de hand is, en besluit door te gaan. Artur zegt tegen mij dat ik maar met hem mee moet rijden want alleen is erg lastig. Ik vraag of hij t zeker weet, want vind het eigenlijk lullig om ze te laten staan. Ja, rij jij maar met Bart.
Onderweg stoppen Bart en ik nog even bij een eerste hulp post voor wat water want we zijn allebei leeg en rijden daarna zonder problemen naar het servicepunt. "Rijden we vanmiddag ook samen?" vraagt Bart? Best, afgesproken.
Vanuit het bos had ik al een app gestuurd dat mijn koppelingshendel en schakelpook vervangen moeten worden dus die liggen klaar. Snel een colaatje en een portie noodles erin voor de broodnodige energie. Ook neem ik voor de zekerheid wat energierepen mee omdat ik af en toe een koude rilling heb terwijl ik het eigenlijk flink heet moet hebben. Hans taped opnieuw met chirurgische precisie mijn handen opnieuw in, want die beginnen serieus zeer te doen.
Helaas, race gaat door, naja, is niet anders (ik was er echt wel klaar mee). De afspraak met Bart voelt goed. We rijden samen lekker hetzelfde tempo en voelt als een soort verzekeringspremie, je bent sowieso verzekert van hulp. Ondertussen waait er wel bijna een tent weg van het servicepunt...
20 minuten zijn weer om, en samen met Bart duik ik het bos weer in. Los van wat wind en 3 flinke onweersklappen valt het weer mee. De middag is goed te rijden en gelukkig geen slopende momenten meer zoals vanmorgen.
Zonder kleerscheuren komt Sibiu in zicht. Een ellenlange kaarsrechte verbinding richting de stad. Dan een obstakel over een rivier. Wipwap, stukje drijvende brug en dan weer een wipwap, ik ga eerst. De eerste wipwap gaat keurig. Ik rij heel kalm omhoog tot net over het dode punt en de wipwap kantelt. De volgende wipwap wil ik gewoon doorrijden zodat je er vanaf springt terwijl hij kantelt. FOUT. Ik geef halverwege de (natte) wipwap teveel gas en de motor glijdt uit. Ik ga koppie onder de rivier in, de motor blijft gelukkig op de wipwap liggen. Het water is niet zo heel diep, net boven mijn crosslaarzen. Ik sleep de motor van de wipwap het water in, en gelukkig zijn er wel helpers om je uit het water te slepen. Bart rijdt keurig over de wipwap en we kunnen weer door. Best een lang stuk langs de rivier opgereden door open riolen, enz. Ik ben het gevoel met mijn schakelpedaal beetje kwijt en denk dat dat door de zompige laarzen komt. Red Bull tentjes, vaak een goed teken. GPS inleveren, dat betekend dat we er bijna zijn!
Op gegeven moment kan ik mijn schakelpedaal niet meer vinden en zie dat de schakelpook 5cm lager staat dan normaal? Toch maar stoppen. Schakelpedaal is losgekomen van zijn conische vertanding en glijdt er gewoon overheen omdat het alu afgesleten is, en nu? ik prop er wat zand/stof tussen voor een laatste beetje grip, zet het boutje goed vast en kan schakelen. Zet de motor in zijn 2 en schakel zo min als mogelijk.
We rijden de finish area in! We zijn er. Nog even de befaamde klim doen, wat hellinkjes hier en daar, door de blubberbak, spuit nog ff een flinke straal blubber naar achteren, onder de Red Bull boog trek ik de motor even lekker in de toerenbegrenzer, we zijn er! Finish!
We worden als helden onthaald en ben superblij dat het erop zit!
Totale rijtijd deze week: 28,5 uur.
Van de 220 starters ben ik uiteindelijk 150e geworden. Ben ik het niet helemaal mee eens. Als je een dag niet haalt krijg je een tijdstraf. Zo zijn er best wat rijders die boven mij eindigen maar 3 dagen uitgereden hebben. Het zou naar mijn mening beter zijn dat wanneer een rijder de volle 4 dagen netjes doet zoals het hoort dat je dan altijd beter eindigt dan iemand die niet de volle 4 dagen gereden heeft. Aan de andere kant, het is wat het is, het doel was uitrijden en dat ik gelukt. Redelijk ongetraind ook nog dus niets te klagen. Dit jaar 1 week getraind in de regio van de romaniacs, een weekend Bilstain en keer of 7/8 op de crossbaan. Verder geen sport of training dus al met al is het best gegaan.
Blaren: veel
Blauwe plekken, ook best wat. Best mooi om te zien wat adrenaline met je doet. Ik ben best een aantal keren gevallen maar niet 1 keer wat gevoeld. Als je dan ziet wat er hier en daar aan blauwe plekken ontstaat, snap je er eigenlijk niets van.
Fantastische anderhalve week gehad met een mooi koppel mensen. Volgend jaar weer? Geen idee, geloof het voor nu eigenlijk wel. Iedereen roept: Na brons komt zilver! Maar daar heb ik echt niets te zoeken. Zolang je niet in de top 25 oid bezig bent, zit je in de juiste klasse en hoef je echt niet te denken aan zilver wat mij betreft.
People, bedankt voor een supertijd en tot snel!
Yoeri
Hier nog 2 filmpjes van de eindbult en de finish (helaas nog geen film van de wipwap gevonden maar die komt zeker nog want ik kreeg een duimpje van de cameraman)
